Rocío Molina

Lan hau bidaia bat da, jaitsiera bat. Emakume baten ibilbidea ikusiko dugu, haren dantzak gidatua, zeina sena eta materia baita, argi-itzalen bitartez, eta emakumearekin batera, isiltasunean amilduko gara; musika eta zarata, lurralde ezezagunetan. Gure aitzinean: Rocioren gorputzean gauzatzen da bai ukigarria dena, bai existituagatik ere eskuarki gure begien aurrean ezkutatzen dena. Dantzatzen du, eta lotura ezberdina ezartzen du lurrarekin, eta bere obarioen eta berak ostikatzen duen lur horren artean dantza sortzen dela iruditzen zaizu, eta horrela, bere dantza emakume izatearen ospakizuna bilakatzen da. 

 

Jaitsiera edo erorketa hori emakume baten itzulbiderik gabeko bidaia da. Rocíok, ordea, ez garamatza Aingeru eroriaren irudi alderantzikatura,  Danteri bere Komedian gertatu bezalaxe, baizik eta askatasun sakoneko eremura. Azken buruan, lan hau emakume baten bidaia, jaitsiera edo iraganbidea da, betiere orekan dagoen gorputzetik emakume izatea ospatzen duen gorputz batera, festaren zentzu tragikoan murgildua.

Rocío Molina: dantza

Eduardo Trassierra: gitarrak

José Ángel Carmona: cante; baxu elektrikoa

José Manuel Ramos “Oruco”: konpas; perkusioak

Pablo Martín Jones: bateria; perkusioak; elektronika